Chociaż wzrok nie jest wiodącym zmysłem u psów i kotów, które orientują się w otoczeniu przede wszystkim za pomocą doskonałego węchu i słuchu, to jest to zmysł niewątpliwie istotny dla prawidłowego funkcjonowania i komfortu. Szczególną rolę wśród przyczyn powodujących ślepotę, ze względu na wysoką częstość występowania stanowi zaćma.
Jeśli u Twojego psa stwierdzono początek zaćmy lub jesteś weterynarzem, który na co dzień spotyka się z problemami ze wzrokiem u swoich pacjentów, koniecznie przeczytaj poniższy artykuł, w którym lek. wet. Paweł Stefanowicz, specjalista w dziedzinie okulistyki weterynaryjnej przybliża genezę, objawy, metody diagnostyki i leczenia, a także postępowanie pooperacyjne związane z zabiegiem usunięcia zaćmy u psa.
FUNKCJE I BUDOWA OKA
Aby omówić problematykę i lepiej zrozumieć czym jest zaćma u psa, zwana inaczej kataraktą, należy zacząć od podstaw, poznać budowę oka i zrozumieć jego funkcjonowanie.
Podobnie jak ludzie, psy posiadają powieki, które są odpowiedzialne za ochronę gałki ocznej. Występuje u nich jednak także powieka dodatkowa (trzecia powieka) zlokalizowana w kącie przynosowym. Trzecia powieka poprzez udział w produkcji filmu łzowego i zdolność osłaniania gałki ocznej nie tylko chroni oko, ale także pełni funkcję oczyszczającą. Równie istotną tkanką jest spojówka powiekowa i gałkowa, czyli błona śluzowa formująca worek spojówkowy stanowiący ważny element aparatu wspomagającego oka. Kolejną ważną strukturą morfotyczną jest przedrogówkowy film łzowy, zapewniający odpowiednie nawilżenie oka. Dalsze elementy anatomiczne gałki ocznej możemy podzielić na przedni i tylny odcinek.
Przedni odcinek oka obejmuje rogówkę, przednią część twardówki, komorę przednią wypełnioną płynem śródgałkowym, tęczówkę, komorę tylną oraz soczewkę. W przednim odcinku oka znajduje się również kąt przesączania (kąt tęczówkowo-rogówkowy), odpowiedzialny za filtrację, czyli odprowadzanie płynu śródgałkowego.
W tylnym odcinku oka, za soczewką, znajduje się ciało szkliste. Jest to duża, żelowa struktura, która wypełnia i stabilizuje wnętrze gałki ocznej, umożliwiając jednocześnie prawidłowe przyleganie siatkówki do błony naczyniowej oka. Kolejne elementy, to tylna błona naczyniowa, twardówka tylna (struktura będąca elementem ściany włóknistej), siatkówka i tarcza nerwu wzrokowego oraz sam nerw wzrokowy, który przewodzi impulsy z siatkówki do ośrodkowego układu nerwowego.
Funkcja gałki ocznej w dużym uproszczeniu polega na przyjęciu światła do wnętrza oka, jego skupieniu na światłoczułej siatkówce, a następnie przetworzeniu w impuls elektryczny, który przekazywany jest do ośrodkowego układu nerwowego gdzie powstaną wrażenia wzrokowe. Z tego względu struktury oka stanowiące elementy tzw. toru wizyjnego – w tym: rogówka, płyn śródgałkowy i soczewka, muszą być idealnie przezroczyste i w pełni przepuszczalne dla światła.
ZAĆMA – CHOROBA SOCZEWKI
Zaćma to choroba, która dotyka soczewkę gałki ocznej, czyli przezroczysty, elastyczny, nieunaczyniony i nieunerwiony narząd, umiejscowiony w przednim odcinku oka. Brak unaczynienia i unerwienia soczewki wynika z faktu, że jakiekolwiek naczynia krwionośne i zakończenia nerwowe zakłócałyby jej przezierność, która jest niezbędna do tego, aby prawidłowo widzieć. Soczewka na 360° zawieszona jest na mięśniach i więzadełkach wieńca rzęskowego, które mocują ją do ciała rzęskowego. Soczewka ma swój biegun przedni, biegun tylny i równik. Co ciekawe, nie jest idealnie symetryczna, przy czym nieco większa jest jej krzywizna tylna.
Soczewka, choć wydaje się być bezpostaciową, krystalicznie przejrzystą strukturą, jest tkanką i podobnie jak każda inna tkanka, zbudowana jest z komórek. Okryta jest torebką przednią, w której wnętrzu znajduje się nabłonek przedni oraz torebką tylną, pod którą znajduje się nabłonek tylny. Znajdują się tam również włókna soczewkowe, których układ porównać można do ułożenia warstw w cebuli, a włókna leżąc jedno na drugim, tworzą jądro oraz korę soczewkową. Soczewka posiada również szwy, które w przypadku jej przedniej części przybierają kształt litery Y, a w przypadku części tylnej, kształt odwróconej litery Y.
Podstawową rolą soczewki jest akomodacja. Soczewka zmienia swój kształt, skupiając pod odpowiednim kątem promienie świetlne na dnie oka, na siatkówce. Skupione światło pobudza fotoreceptory i powoduje powstanie impulsu, przekazywanego następnie do ośrodkowego układu nerwowego. Tworzony w ten sposób obraz jest odwrócony i pomniejszony. W przypadku psów i kotów funkcja akomodacyjna soczewki nie jest jednak aż tak istotna, jak w przypadku ludzi. Tę samą rolę, spełniają u nich bowiem także inne elementy oka, do których należą: duża, wypukła, silnie wysklepiona rogówka i bardzo głęboka, wypełniona płynem tylna komora oka.
CECHY SZCZEGÓLNE SOCZEWKI I JEJ METABOLIZM
Aby zobrazować, jak bardzo delikatną strukturą jest soczewka, wystarczy porównać grubość jej torebki tylnej (wynoszącej 4 mikrony) do grubości krwinki czerwonej (wynoszącej 7 mikronów). Łatwo można wyobrazić sobie, jak precyzyjny musi być zabieg operacyjny usunięcia zaćmy u psa i jak ostrożny musi być chirurg, aby uniknąć jednoczesnego uszkodzenia soczewki oka.
Jak wspomniano wcześniej, soczewka jest nieunerwiona i nieunaczyniona. Tymczasem każda tkanka żywa musi przyjmować składniki odżywcze i oddawać metabolity, co najczęściej realizuje właśnie za pośrednictwem krwi i naczyń krwionośnych. Co sprawia więc, że soczewka pozwala nam widzieć? W tym przypadku, funkcje naczyń krwionośnych spełnia płyn śródgałkowy, produkowany przez ciało rzęskowe, który dostarcza do soczewki składniki odżywcze, m.in. węglowodany, niezwykle istotne dla gospodarki glukozą, a jednocześnie dla stanu soczewki oka. Soczewkę charakteryzuje aktywny metabolizm. Jej komórki wytwarzane są przez całe życie, a w związku z tym włókien jest coraz więcej, co ma znaczenie dla zagęszczania się jej struktury.
Skład płynu śródgałkowego odżywiającego soczewkę zmienia się w przebiegu różnych chorób metabolicznych, intoksykacyjnych oraz procesów zapalnych zachodzących w błonie naczyniowej oka. Zapotrzebowanie energetyczne soczewki jest zaspokajane z metabolizmu glukozy, rozkładanej w procesach przemian beztlenowych przy udziale heksokinazy lub w procesie tlenowym w cyklu kwasu cytrynowego.
Cukrzyca, która jak wiemy jest poważną chorobą metaboliczną, zaburza gospodarkę węglowodanową, powoduje powstawanie znacznej ilości sorbitolu i odkładanie substancji węglowodanowych w soczewce. Zatrzymanie węglowodanów łączy się z zatrzymaniem wody na skutek czego powstaje obrzęk i zmętnienie (zaćma cukrzycowa).
Zdrowa soczewka w ok. 35% składa się z białek. Wraz z wiekiem oraz na skutek chorób układowych i pozaukładowych w soczewce zmienia się charakter białkowy, w którym przewagę przejmują białka nierozpuszczalne nad rozpuszczalnymi.
NUKLEOSKLEROZA – STARCZA SKLEROZA JĄDRA SOCZEWKI
Z wiekiem, podobnie jak u człowieka, prócz zmian zaćmowych występuje tzw. starcza nukleoskleroza. Jest to skutek narastającej produkcji komórek, utraty wody i zmiany składu białkowego soczewki, który silnie zagęszcza jej jądro. Skleroza, czyli proces twardnienia jądra soczewki nie jest jeszcze jednak zaćmą. W niewielkim stopniu zakłóca akomodację i nie upośledza w wyraźny sposób widzenia. Należy podkreślić, że u psów i kotów wzrok nie jest wiodącym zmysłem i czasami nawet poważne problemy z przeziernością w torze wizyjnym nie powodują istotnych zaburzeń w ich funkcjonowaniu.
CZYNNIKI SPRZYJAJĄCE POWSTANIU, DEFINICJA I KLASYFIKACJA ZAĆMY
Choć soczewka pierwotnie zawiera 65% wody, co i tak stanowi mniejszą ilość niż w przypadku większości innych tkanek organizmu, to z wiekiem następuje dalsze jej odwodnienie. W soczewce znajduje się coraz mniej wody i coraz więcej komórek. Z wiekiem zmienia się również jej struktura białkowa. Wszystko to powoduje zachodzenie w niej niekorzystnych zmian, od nukleosklerozy aż po zaćmę. Sam proces powstawania zaćmy u psa jest więc dowodem na wieloczynnikowy charakter tej choroby. W jej przypadku nie ma jednego rodzaju patogenezy, jednego powodu z którego powstaje. Istnieją jednak czynniki, które w głównej mierze przyczyniają się do jej wystąpienia. O zaćmie mówimy wtedy, kiedy mamy do czynienia z plamkami lub zmętnieniem soczewki, które utrudniają przedostawanie się światła do siatkówki, a w konsekwencji powodują upośledzenie wzroku. Im większe bielmo na oku psa, tym większe pogorszenie ostrości widzenia.
W przypadku czworonogów możemy mówić o rasach, u których uwarunkowanie genetyczne zwiększa ryzyko wystąpienia zaćmy. Należą do nich m.in. hart afgański, boston terier czy owczarek niemiecki, u którego w ostatnich latach, na skutek procesu hodowlanego, znacznie nasiliły się problemy okulistyczne. Zaćma częściej niż u innych ras występuje również u golden retrievera, labradora, pudli i wielu innych ras, z którymi spotykamy się w Polsce.
Zaćma u psa klasyfikowana jest ze względu na jej stopień i czas powstania. W takim przypadku wyróżniamy zaćmę wrodzoną (dziedziczną) lub wtórną (nabytą). Możemy również opisać ją ze względu na przyczynę. Wyróżniamy wtedy zaćmę pierwotną i wtórną.
Zaćmę wrodzoną mogą wywołać towarzyszące wady rozwojowe dotyczące nie tylko samej soczewki. Do wad takich należą: przetrwałe hiperplastyczne pierwotne ciało szkliste (PHPV), przetrwała błona źreniczna (PPM), małoocze, retinopatia, odwarstwienie siatkówki czy zapalenie błony naczyniowej. W związku z tym, iż u psów i kotów mogą występować tego typu wady rozwojowe, rekomenduje się wykonywanie u nich badań na obecność wad dziedzicznych. Wykonanie takiego badania umożliwia m.in. prowadzenie świadomej i bezpiecznej dla zdrowia zwierząt hodowli.
Czynniki wywołujące zaćmę wrodzoną to również te, które wpływają na rozwój embrionalny. Należą do nich zakażenia wewnątrzmaciczne i zaburzenia metaboliczne u matki, a także czynniki fizyczne, jak promieniowanie jonizujące czy niektóre leki (sulfonamidy, kortykosterydy).
U psa może również rozwinąć się zaćma wtórna, jako choroba towarzysząca m.in. cukrzycy, zapaleniu błony naczyniowej oka, zapaleniu rogówki i twardówki, urazom gałki ocznej, zmianom o charakterze nowotworowym, wrodzonym dystrofiom siatkówkowym, jaskrze czy niedoczynności tarczycy i nadczynności przytarczyc.
Dalsza klasyfikacja zaćmy obejmuje rodzaje wyodrębnione pod względem jej lokalizacji. Wyróżniamy tutaj zaćmę piramidalną przednią, torebkową, przednią, podtorebkową przednią korową przednią, jądrową, równikową (korową obwodową), korową tylną, podtorebkową tylną, torebkową tylną (biegunową tylną). Zaćmę klasyfikuje się również ze wględu na jej charakter: na ogniskową (ze zmianami zlokalizowanymi wyłącznie w pewnych miejscach), rozsianą, wakuolizacyjną oraz geograficzną (w postaci rozległych plam na kształt kontynentów).
DIAGNOSTYKA
Diagnozując pacjenta należy dokładnie opisać rozmiary wszystkich zmian występujących na soczewce. W przypadku zaćmy, mówimy bowiem o tak zwanym jej dojrzewaniu, czyli przejściu z postaci początkowej w niedojrzałą, dojrzałą, a następnie naddojrzałą aż w końcu w postać zaćmy Morganiego, czyli w zaćmę pozornie zanikającą, w której nieprzezierne już masy korowe zaczynają ulegać upłynnieniu. Na tym etapie soczewka ponownie staje się przezierna, lecz upłynnienie staje się przyczyną kolejnych poważnych problemów okulistycznych, takich jak stany zapalne błony naczyniowej oka. W przypadku zapalenia błony naczyniowej oka indukowanego zaćmą lub w przypadku jego ryzyka jedynym rozwiązaniem staje się operacja usunięcia zaćmy – fakoemulsyfikacja.
OFTALMOSKOPIA, USG
Oftalmoskopia, czyli badanie diagnostyczne, odbywa się przy użyciu narzędzi okulistycznych takich jak lupy okularowe, które pozwalają na zbadanie przydatków oka i powiek, czyli zewnętrznego stanu okulistycznego oraz lamp szczelinowych (w okulistyce weterynaryjnej stosuje się lampy szczelinowe ręczne). Innym narzędziem pozwalającym zbadać dno oka jest oftalmoskop bezpośredni lub pośredni, wyposażony w odpowiednie soczewki, które skupiają światło na dnie oka. Badanie takie, należy przeprowadzać każdorazowo, jeśli stopień rozwoju zaćmy nie upośledził widzenia na tyle, aby uniemożliwić przewodzenie światła przez soczewkę. Bielmo na oku psa oraz dno oka można również przeprowadzić metodą cyfrową, przy wykorzystaniu tak zwanych funduskamer. W każdorazowym badaniu okulistycznym, jak również w przygotowaniu do operacji zaćmy, należy przeprowadzić tonometryczne badanie ciśnienia śródgałkowego.
Metodą diagnostyczną, którą możemy wykorzystać u pacjentów z zaćmą jest również badanie USG. Okulista powinien zastosować je wtedy, gdy soczewka jest już na tyle zmieniona, że przestała przepuszczać światło, uniemożliwiając tym samym zbadanie tylnego odcinka i dna oka, czyli ocenę siatkówki i ciała szklistego. Badanie USG pozwala na uniknięcie przykrych niespodzianek podczas operacji, np. odwarstwienia siatkówki. Soczewka w obrazie badania USG powinna być hipoechogenna, czyli czarna. Hyperechogenność, czyli zagęszczenie struktur na soczewce, świadczy natomiast o obecności zmian patologicznych, w tym zaćmy.
ELEKTROFIZJOLOGIA SIATKÓWKI – ERG
W przypadku psa ze stwierdzoną zaćmą, przy jednoczesnym braku możliwości zbadania dna oka, powinno zostać przeprowadzone badanie neurookulistyczne, badające odruchy, takie jak odruch źreniczny (PLR), reakcja obrony przed światłem (dazzle response) czy reakcja obronna przed zbliżającym się przedmiotem (menace response). Lekarz przed operacją zaćmy, powinien również każdorazowo przeprowadzić badanie elektrofizjologiczne ERG, które jednoznacznie potwierdzi funkcjonowanie lub brak działania siatkówki. W przypadku bowiem braku jej funkcjonowania, operacja zaćmy nie przywraca pacjentowi wzroku, o czym właściciel psa powinien zostać poinformowany. Badanie ERG polega na zmierzeniu czynności fotoreceptorów siatkówki, pobudzanej przez światło.
Aby zdiagnozować współistniejące przyczyny czy problemy zdrowotne, które mogły doprowadzić do rozwoju zaćmy, należy również wykonać dokładne badania przesiewowe krwi, w tym biochemię i morfologię. Badania te należy wykonać także przed samą operacją, jak również przygotować do niej pacjenta anestezjologicznie, tzn. sprawdzić czy kwalifikuje się do narkozy. W tym celu wykonać należy badanie echokardiograficzne (echo serca).
KWALIFIKACJA DO OPERACJI USUNIĘCIA ZAĆMY
W ocenie możliwości przeprowadzenia zabiegu usunięcia zaćmy należy również wziąć pod uwagę wiek pacjenta. U starszych psów mogą bowiem występować zaburzenia motoryczne i poznawcze, wpływające niekorzystnie na ostateczny efekt zabiegu. Niezwykle istotnym czynnikiem jest także charakter psa, a konkretnie jego zdolność do współpracy z opiekunem i lekarzem. Niestety zdarza się, że niechęć do współdziałania ze strony zwierzęcia, agresja i skłonność do autoagresji, wykluczają skuteczne leczenie po operacji i przekreślają szanse na wyleczenie.
Niezwykle istotne jest kompleksowe podejście do diagnostyki pacjenta, które pozwala na wykrycie choroby na wczesnym etapie jej rozwoju, czyli wtedy, kiedy możliwe jest osiągnięcie optymalnego efektu leczenia zaćmy u psa.
Fakoemulsyfikacja, czyli operacja usunięcia katarakty, powinna być wykonywana we wczesnym stadium zaćmy. To wtedy nie zdążyły się jeszcze rozwinąć problemy okulistyczne wtórne do nieoperowanej zaćmy, a także jest najmniejsze ryzyko powikłań pooperacyjnych. O szybkiej kwalifikacji do zabiegu należy pamiętać szczególnie w przypadku pacjentów z cukrzycą, u których występuje zwiększone ryzyko obrzęku, a nawet pęknięcia torebki soczewki, które w konsekwencji prowadzić mogą do ciężkiego zapalenia błony naczyniowej oka. Jeżeli mamy już do czynienia z zapaleniem błony naczyniowej, należy opanować je jeszcze przed operacją z zastosowaniem odpowiedniego leczenia.
PRZYGOTOWANIE DO ZABIEGU – INSTRUMENTARIUM
Instrumentarium mikrochirurgiczne stosowane w operacji usunięcia zaćmy u psów jest takie samo, jak w przypadku okulistyki ludzkiej. Zabieg usunięcia zaćmy – fakoemulsyfikacja (łac. phacoemulssificatio cataractae), wykorzystuje wibrację ultradźwięków, a urządzeniem stosowanym do przeprowadzenia operacji jest fakoemulsyfikator wyposażony w tzw. tipy, czyli osadzone na głowicach odpowiednio dobrane końcówki, indukujące ultradźwięki, które rozbijają, a następnie odsysają rozbite masy korowe z oka.
FAKOEMULSYFIKACJA – PRZEBIEG OPERACJI USUNIĘCIA ZAĆMY
Pacjenta przed zabiegiem fakoemulsyfikacji układa się w stabilnej pozycji na grzbiecie, dezynfekuje pole operacyjne, a pod głową umieszcza podkłady, które wchłaniają płyny wydzielane podczas zabiegu. Szczególnie ważna jest stabilizacja gałki ocznej w ułożeniu prostopadłym do osi optycznej mikroskopu. Następnie nożem rogówkowym wykonuje się cięcie rogówkowe, otwierające komorę przednią gałki ocznej, do której podaje się błękit trypanu, barwnik pozwalający na uwidocznienie torebki przedniej.
Kolejny etap to podanie do wnętrza gałki ocznej odpowiedniego wiskoelastyku, czyli żelu, który wypełni przestrzeń między torbami soczewki i ustabilizuje komorę przednią oka. Następnie ma miejsce dalsze otwarcie torebki soczewki, przy niekiedy jednoczesnym możliwym wykonaniu hydrodyssekcji, czyli podaniu płynu, który rozchodzi się pod torebką i rozdziela masy korowe od torebki soczewki. Kapsuloreksja, czyli otwarcie przedniej torby soczewki, wykonywana jest przy pomocy lasera, w który wyposażone są niektóre fakoemulsyfikatory, lub przy użyciu kapsulotomu.
Po otwarciu przednia torebka soczewki zostaje uchwycona i następuje przygotowanie okrągłego, centralnie ułożonego otworu o odpowiedniej średnicy, przez który dokonana zostanie fakoemulsyfikacja, a następnie wszczepiona zostanie sztuczna soczewka. Do wnętrza przygotowanego otworu wprowadzany zostaje tip fakoemulsyfikatora, który żłobi korę soczewki i powoduje powstanie ultradźwięków rozbijających masy korowe. Także za pomocą tipa, przeprowadza się płukanie i odsysanie kory soczewki.
Po poszerzeniu cięcia, przez ten sam otwór, przez który w pierwszej kolejności wprowadzono tip, wprowadza się aplikator ze sztuczną, rozwijalną soczewką. Soczewka wstrzykiwana jest z aplikatora do komory oka i odpowiednio układana pomiędzy torebkami soczewkowymi. Następnie usuwany jest wiskoelastyk, przeprowadza się płukanie komory oka i szycie rany.
Zobacz, jak usuwana jest zaćma u psa – zdjęcia poniżej przedstawiają każdy z omówionych etapów przebiegu operacji.
MOŻLIWE POWIKŁANIA POOPERACYJNE
Możliwe powikłania pooperacyjne to temat szczególnie niepokojący właścicieli czworonożnych pacjentów. Uspokajający jest jednak fakt, że całkowite powodzenie zabiegu usunięcia zaćmy ocenia się na nieco ponad 95%. Powikłania które mogą wystąpić, jak np. dyskoria, czyli zmiana kształtu źrenicy, stanowią często wyłącznie kosmetyczny efekt uboczny, który nie ma wpływu na jakość widzenia i komfort życia psa.
Dużo poważniejszymi powikłaniami, które mogą pojawić się po zabiegu usunięcia zaćmy są między innymi krwotok (w 100% przypadków wywołany stanem zapalnym) lub wtórna jaskra, czyli wahanie ciśnienia śródgałkowego (u labradorów prawie 50% prawdopodobieństwo powikłania). Stan ten można opanować farmakologicznie. Podczas operacji może dojść także do pęknięcia tylnej torby. Jeśli jednak rozdarcia są niewielkie i usytuowane w centrum, można z powodzeniem kontynuować zabieg wszczepienia sztucznej soczewki.
W dłuższym odcinku czasu po zabiegu usunięcia zaćmy, może także dojść do mętnienia tylnej torebki, co stanowi w zasadzie 
nieunikniony proces, zachodzący w mniejszym lub większym stopniu u każdego pacjenta. Dzieje się tak, ponieważ w równiku rogówki pozostają niemożliwe do usunięcia komórki posiadające zdolność do namnażania się. Ta namnażająca się warstwa komórek postępuje wzdłuż tylnej torebki, powodując jej stopniowe, subtelne mętnienie. W niektórych przypadkach, centralnie ułożone zmętnienia pojawiające się na torebce soczewki, można usunąć. Zabieg ten nosi nazwę kapsuloreksji tylnej.
Po operacji zaćmy u psa mogą pojawić się również tzw. zrosty, np. blisko krawędzi zaimplementowanej sztucznej soczewki zwijalnej. Jeśli jednak zrosty nie pojawiły się na 360° wokół brzegu źrenicznego, nie skutkują żadnymi dalszymi powikłaniami. Należy zapobiegać ich powstawaniu, podając profilaktycznie środki rozszerzające źrenice, tzw. leki mydriatyczne.
W okulistyce ludzkiej usunięcie zaćmy jest zabiegiem częstym, rutynowym, przynoszącym jedynie 0,1% możliwości ciężkich powikłań pooperacyjnych. W weterynarii możliwość ciężkich powikłań po zabiegu usunięcia zaćmy ocenia się na 4%-5%. Różnica ta wynika stąd, iż w okulistyce ludzkiej zabieg ten wykonuje się dużo wcześniej niż w przypadku zwierząt. Pies nie potrafi zakomunikować problemów ze wzrokiem i właściciel jest w stanie zaobserwować bielmo na oku psa dopiero wtedy, gdy dają wyraźne objawy, czyli bardzo późno. W weterynarii, zabiegom usunięcia zaćmy poddawane są więc przypadki, które w okulistyce ludzkiej często uznane zostałyby za ekstremalne. Dlatego możliwość powikłań pooperacyjnych w przypadku zwierząt jest wyższa. Dodać należy, że aby całkowicie zniknęła zaćma u psa, leczenie farmakologiczne nie wystarczy – usunięcie możliwe jest wyłącznie na drodze operacyjnej. Dlatego psa należy poddawać regularnej kontroli okulistycznej w celu wczesnego wykrycia ewentualnych zmian. Należy również mieć na uwadze, że również po samej operacji usunięcia zaćmy u psa, istnieje dalsza potrzeba regularnej kontroli okulistycznej.
FAQ
- Jakie są objawy zaćmy u psów?
Objawami zaćmy u psów są widoczne plamki lub zmętnienie soczewki oka oraz pogorszenie wzroku i zmiany behawioralne czworonoga. W zależności od typu, bielmo na oku psa może przyjmować różne kształty i zajmować inne obszary oka – miejscowo, częściowo lub całkowicie, w układzie ogniskowym lub rozległym.
- Jakie są przyczyny zaćmy u psów?
Zaćma może być zarówno wrodzona, jak i wtórna. Wystąpić może za skutek urazów mechanicznych i stanów zapalnych gałki ocznej, jaskry, a także schorzeń metabolicznych takich jak cukrzyca i dysfunkcja tarczycy, czy też niedobór wapnia, zatrucie i niedożywienie.
Forma leczenia zaćmy u psów zależy od stadium choroby. Najbardziej zaawansowana, a tym samym najłatwiej zauważalna przez opiekuna zaćma, możliwa jest do wyleczenia jedynie za pomocą operacji. Terapia farmakologiczna stosowana jest na wcześniejszym etapie katarakty, i choć nie pozwoli na pełne wyleczenie wzroku pupila, to pomoże spowolnić postępowanie choroby.
lek. wet. Paweł Stefanowicz
Członek Europejskiego Stowarzyszenia Okulistów Weterynaryjnych (ESVO) oraz Wschodnioeuropejskiego Stowarzyszenia Okulistów Weterynaryjnych (EESVO). Właściciel i kierownik Przychodni Weterynaryjnej RETINA w Krakowie, od 2006 r. zajmujący się wyłącznie okulistyką weterynaryjną.
Od 2018 r. przewodniczący Sekcji Okulistycznej PSLWMZ. W 2008 r. ukończył specjalistyczne szkolenie z zakresu okulistyki na Uniwersytecie Luksemburskim w Ramach kursu ESAVS. Uczestnik kongresów okulistycznych ESVO (European Society of Veterinary Ophthalmology) i prestiżowego ECVO (European College of Veterinary Ophthalmologists) oraz licznych szkoleń i warsztatów z zakresu oftalmologii weterynaryjnej w Polsce i za granicą. W roku 2013 uzyskał tytuł specjalisty z zakresu chirurgii zwierząt domowych. W 2014 r. odbył staż na oddziale okulistycznym renomowanej, referencyjnej kliniki specjalistycznej Animal Health Trust w Newmarket w Wielkiej Brytanii. Autor licznych wykładów, szkoleń oraz publikacji naukowych o tematyce okulistycznej w prasie fachowej. Jeden z nielicznych okulistów weterynaryjnych w Polsce, wykonujących specjalistyczne operacje, jak usunięcie zaćmy (fakoemulsyfikacja z implantacją sztucznych soczewek), operacyjne leczenie jaskry (wszczepianie gonioimplantów, trabeculectomia), kriochirurgiczne usuwanie zmian nowotworowych oka i przydatków, oraz operacje tylnego odcinka oka (chirurgia witreoretinalna).
Prowadzący webinarium Pets Diag: „Zaćma u psów – przyczyny, objawy i leczenie”.
Chcesz wiedzieć, jak dbać o wzrok psa przy pomocy diety? Koniecznie przeczytaj:
 Żywienie psa – dieta a wzrok
…Co jeszcze możemy zrobić w trosce o narząd wzroku naszego czworonoga? Pomocna okazuje się również odpowiednia dieta. JAKIE SUPLEMENTY ZASTOSOWAĆ W TROSCE O WZROK NASZEGO PSA? Między innymi witaminę A i C, cynk, selen, chrom oraz taurynę, czyli składniki odżywcze, które wspierają funkcje siatkówki oraz soczewki oka… |
6 komentarzy
ExoRank.com
Awesome post! Keep up the great work! 🙂
4 lata ago |
AffiliateLabz
Great content! Super high-quality! Keep it up! 🙂
4 lata ago |
best cbd oil
I am truly thankful to the holder of this web site who has shared this fantastic post at at
this place.
4 lata ago |
cbd oil
I visited many web pages except the audio quality for audio songs existing at this web site is
actually wonderful.
4 lata ago |
Jenine Chrisjohn
Thank you for some other informative web site. The place else could I am getting that kind of information written in such a perfect means? I have a challenge that I am just now running on, and I’ve been at the glance out for such info.
4 lata ago |
Lola Durelli
Thanks a lot for the blog post. Want more.
4 lata ago |